ทำไม ฉัน ถึง เลิก แช๊ต เทอรู้ มะ.

เมื่อก่อน นี้ ฉัน ติด คอม และ ติด เกม มาก เทอก็ รู้ ใช่ มะ ตอน อยู่ กทม และ สิ่ง หนึ่ง ที่ฉัน ไม่ เคย บอก ไคร คือ ฉัน ชอบ แชต เป็น ชีวิตจิตใจ แต่มาถึง ตอน นี้ฉัน ไม่ ชอบแระ ไม่ อยาก จะ เข้าไปดู เมลเก่าด้วย เพราะ ว่า อ่ะ ไร รู้มะ *เมื่อ ก่อน ตอน ฉันเรียนอยู่ กทม ฉัน ได้ เล่น แช๊ตกับ เพื่อน ผู้ ญ. คน หนึ่ง เทอ ชื่อ ดารุณี เรา เริ่ม คุย จากการ ที่ เทอ แอด เมล ฉันมา โดยบัง เอิน เทอเข้า มา คุย แบบ ตลก มากๆ จนฉัน มา นั้ง เล่น คอม แระ นั้ง แช๊ต คุย กับ ดารุนีทุกวันๆ จนกลายเป็นความเคยชินเลย เหมือนไม่ได้คุยกับเทอคนนี้แล้วขาดไรไปในวันนั้นและตัวดารุนี ก็ คิดแบบเดียวกับฉันคือถ้าไม่ได้คุยกับฉันวันไหนเหมือนขาดไรไปซักอย่าง เราคุยกันทุกวัน แต่ ไม่ เคยเห็นหน้ากันเลย จนฉันอดอยากจะเห็นหน้าเทอไม่ ได้ นัดเทอไห้มาเจอเทอก็บอกว่าไม่ว่าง ยังไม่พร้อม จนบางครั้งคิดว่าเทอคนนี้ใช้ผู้ ญ.จิงหรือป่าว จนเราคุยกันมาได้ประมาณ 1 ปี เทอก็ ได้ ส่งรูปเทอมาไห้ฉันได้ดู ว้าว

เทอน่ารัก มีรักยิ้มด้วย ผมยาว แต่ก็ ไม่ถึงกับสวยมาก แต่ส่วนตัวฉัน ฉัน ถูกใจเทอคนนี้มากเลย เพราะอะไรนะเหรอ เพราะว่าฉันคุยกับเทอทาง เมล์ เลยเดาท่าทางของเทอไปต่างๆ นาๆ แล้วเอามานั้งยิ้มคนเดียว เราคุยกันอย่างนี้ มา 1ปี ละโดยที่ฉันมีแต่รูปถ่ายดารุณี จนวัน หนึ่ง ฉันคุยกับ ดารุณี มันเป็นช่วงสอบของดารุณี เทอ พิมมาบอกว่าอยากเจอเทอไหม//ฉันรีบตอบไปเลยว่าจิงเหรอ ที่ ไหน พูด จิง ป่ะเนี้ย

// ดารุณี จิงค่ะ

ตัวฉันเอง ไม่ได้พูดเล่น นะ

ดารุณี พูดจิงค่ะ

เป็นอันว่า ฉัน แระดารุณี นัดกันเรียบร้อย นัดเจอกันที่ป้าย รถเมล์ หน้าราม2 ตอนห้าโมงเย็น เรานัดกันมากินข้าว เชื่อ ไหม ความรู้สึกของฉันวันนั้น มันเหมือน นาฬิกามันเดินช้ามากแต่ละนาทีฉันนั้งรอเลยอยาก ไห้ 5 โมงเย็นไวๆ พอ ได้เวลา 5โมงเย็น ฉันไปนั้งรอดารุณีที่ป้ายรถเมล์ ในใจคิดว่า จะทำตัวอย่างไรดีถ้าเจอ ดารุณีจิง 5โมง10 นาที ดารุณี ยัง ไม่มา ในใจฉันเริ่มรู้สึกแย่

** แต่ไม่ นาน รถเมล์ก็มาจอดฝั้งตรงข้าม และมี นักศึกษา หลายโรงเรียน ลง มาอย่างรีบร้อน และ สิ่งที่ฉันรอ ก็ มาถึง ฉันเอง เห็นดารุณีละ แระดารุณี ก็ เห็นฉันแล้วว้าว เทอ ไม่ ได้ หลอกฉัน จิงๆ เทอ เหมือน ในรูปมาก เอ้ย น่ารัก กว่าในรูปอีก เรา ทั้ง 2 ต่างโบก มือ ไห้ กันเทอ ทำไห้ ฉันดีใจมากเพราะ เทอ ทำ เหมือน ว่า ดี ใจสุดๆ เหมือน ที่ ฉัน ดีใจ ฉัน ยิ้ม แระ โบก มือ ไห้ เทอ ดารุณี ก็ เดิน มาเพิ่อ จะ ข้าม ถนน มาหาฉัน มี คน เดิน ข้ามถนน กัน เยอะ แต่เรื่อง ไม่ คาด คิดก็ เกิด ขึ้น เมื่อ ทุกคนที่กำลังเดินหยุดตรง ทางม้าลาย แต่ ดารุณีเดินมาหาฉันด้วยความดีใจ โดยที่ ไม่ ได้ดู รถที่วิ่งมาด้านข้างของเทอ ฉันตกใจมาก ฉัน ยัง จำ ภาพนั้นได้ ติดตา รถเก๋งสีแดง วิ่งมาด้วยความเร็ว พอประมาณ ชนดารุณีเข้าอย่างจัง เสียงเนื้อปะทะเหล็กดังสนั่น จนทุก คนที่รอข้ามถนน มองเป็นตาเดียวกันแระ ทำ อะไรไม่ถูกโดยเฉพาะฉันที่เห็นเหตุ การณ์ตลอดฉัน แทบไม่ ได้ ทำไร เลยมีคนมาดูมุงดูดารุณี ที่โดนรถชนกระเด็นไปไกลมากจนมี ตำรวจเข้ามาควบคุมสถาณการณ์เรียก รถพยาบาล แต่ ไม่ทันแล้ว ดารุณีเทอคงหมดลมหายใจตั้งแต่โดนชนละ เพราะ คอเทอหัก ฉัน ไม่ กล้า เข้า ไปดู แระเข้าไปช่วย คนเยอะมากฉันมองดู ศพของดารุณีอย่างสลด และเศร้าที่สุดเรื่อง นี้ฉันไม่เคยเล่าไห้ไครฟังแระไม่มี ไครรู้เลย ตั้ง แต่ วันนั้นฉันก็ ไม่ อยาก แช๊ตอีกเลย ไม่สิ ยัง ไม่ใช่ เหตุการณ์ ผ่านไป 3วัน จาก วันที่ ดารุณีตาย ฉันก็ ไปเล่น คอม นั้ง แช๊ต แก้ เซ็ง หาเพื่อน คุย เพราะมันเหงา ฉัน ก็ มี เพื่อนมากฉัน ก็ นั้ง แช๊ตปกติ แต่แล้วสิ่งที่ทำไห้ฉันไม่อยากเล่น แช๊ตอีกเลย มี เมลแทรกเข้ามา

//ดารุณี.. ณี ข้ามถนน ไปหาเอกตามที่ นัดแล้วเอกไม่ ได้มาเหรอ

ฉันตกใจแระรีบออก จาก ร้านเกม จ่ายตังกลับห้อง และ ไม่เคยคิด จะเล่น เอม อีกเลย จนวันนี้ ฉันว่าฉันดี ขึ้นแล้ว กลับ วัน นั้น แระ เรื่อง ราว ที่ เล่า นี้ เป็น เรื่อง จิง ที่ เกิด ขึ้น ระหว่าง ฉันกับ ดารุณีที่ ไม่มี ไครเคยรู้

เอก นิวัฒน์ เอื้อพงศ์เจริญศรี